Ik ga niet.. ik ga wel.. ik weet het niet.. ik voel me bang.. zo kan ik toch niet gaan?.. Ik moet wel.. Ga gewoon.. Maar ik durf niet.. Wat nou als ik het nooit meer durf? Ik moet gewoon gaan.. Nee, het lukt me niet… Wat als er iets gebeurt? Nee joh, je zit toch in de auto! Ja maar dat stukje van de auto naar het huis lopen durf ik echt niet, wat als iemand me iets doet? Nee, die kans is zo klein.. Maar niet totaal onrealistisch toch voor een vrouw ‘s avonds op straat? Ik kan echt niet gaan…
Ik zit helemaal gespannen op de bank en de klok tikt verder. Tes, je gaat nu gewoon rijden, want anders ben je nog te laat ook! Oke, misschien kan ik iemand vragen om mee terug naar de auto te lopen na afloop?... Nee, dat kan echt niet, daar ben je toch veel te oud voor? Je gaat daar je vrienden toch niet mee lastig vallen?! Nee nee, je gaat gewoon zelf rijden en dat kleine stukje lopen. Dat kan je best.
Ik probeer van de bank af te komen maar mijn lichaam verstijft… Ik durf het niet! Ik wil niet meer gaan, dan maar geen gezellige avond… Dan maar geen feestjes meer voor mij, alles behalve dit gevoel… Maar als ik nu niet ga, dan zijn ze misschien wel teleurgesteld in me en dan ontneem ik ook mezelf een leuke avond. Je gaat gewoon Tes, je moet dit gewoon kunnen.
Rillend stapte ik in de auto. De gedachtenstroom over wat er allemaal kon gebeuren ging de hele rit en ook op het feestje nog verder. Ook twijfelde ik constant of ik iemand durfde te vragen om met me mee te lopen. Op momenten vermaakte ik me, maar als ik dacht aan dat ik later op de avond naar de auto moest lopen en nog terug moest rijden voelde ik een knoop in mijn maag.
Hoe later het werd, hoe groter de knoop. Als de mensen wegdruppelen begint de angst me echt naar de keel te grijpen. Na een enorm innerlijk gevecht vraag ik toch iemand om met me mee naar de auto te lopen. ‘Ja natuurlijk’, is het antwoord. Ik voel opluchting en schaamte tegelijk.
Dit soort innerlijke dialogen heb ik zo vaak gehad. Ik ben geboren met gevoeligheid voor angst en mijn angsten kregen steeds meer ruimte in mijn leven. Op momenten overspoelde het me en had ik er geen grip meer op. Ik had handvaten nodig om hiermee om te gaan.
En die handvaten heb ik gevonden! Dat scheelt echt enorm. Angst zonder handvaten is als leren fietsen zonder zijwieltjes….
Je hebt niet de goede steun en balans waardoor je steeds omvalt. Door die handvaten - de zijwieltjes dus- toe te voegen leer je te balanceren en op een gegeven moment gaat het zo automatisch, dat je die zijwieltjes niet eens meer nodig hebt. Je hebt de juiste balans gecreëerd waardoor je, als je moet uitwijken voor iets of als je een hobbel tegenkomt, je ook weer terug kan veren of weer op kunt staan. Je voelt je zeker op je fiets en je weet: Ik kan dit. Ik zal je uitleggen hoe het omgaan met de angst en balans vinden voor mij ging.
Op die overspoelende momenten van angst -na al het gepieker en gepieker- voelde het alsof ik totaal geen controle meer had over de situatie, maar dat klopte gelukkig niet. Misschien herken je het gevoel of gepieker wel. Maar er is goed nieuws: we hebben wel degelijk een stukje controle. Je hebt controle over wat je denkt en doet en daarmee ook over hoe je je voelt. De angst zal niet helemaal weggaan (gelukkig maar, want angst is heel nuttig om je te behoeden voor gevaar), maar het helpt wel om het niet uit de hand te laten lopen tot het punt dat het voorbij het nuttige gaat.
Oké, laten we nu eens kijken hoe dat balanceren dan precies gaat! Er zijn drie stappen die je doorloopt.
We beginnen met: De angst valideren.
De angst valideren.
Angst waarschuwt je, wees daar dankbaar voor. Ik ben dankbaar dat mijn waarschuwingssignalen aanwezig zijn.
Voel waar de angst zich in je lijf bevindt. Zo laat je de angst weten: Ik heb je opgemerkt! Ik voel de angst in mijn buik als een wringende knoop.
Wees opbouwend in hoe je tegen jezelf praat. Zelfkritiek maakt je alleen maar angstiger. Je moet dit gewoon kunnen is misschien te hard. Ik wil dit kunnen is vriendelijker.
Is er begrip voor de overmatige angst vanuit ervaringen in je verleden of door bepaalde gevoeligheden? Ja, dus het is niet gek dat ik me angstig voel.
Dan gaan we naar: Wat zijn de omstandigheden?
Wat zijn de omstandigheden?
Zijn er echte aanwijzingen voor je zorgen? Mijn angstige gevoel.
Wat is er feitelijk gezien aan de hand? Feitelijk gezien is er een hele kleine kans dat er iets gebeurt op straat, dus het is niet volledig onrealistisch, maar het percentage van die kans is heel laag en zeker geen 90% zoals mijn gevoel zegt.
Waar heb je geen controle over? Over wie er op straat zijn, over wat anderen van mijn angst zullen vinden en of mensen mij zullen willen helpen.
Waar heb je wel controle over? Of ik besluit te gaan of niet. Of ik om hulp vraag of niet. Hoe ik om hulp vraag.
En als laatste: Oplossingen.
Oplossingen zoeken.
Hoe kun je de dingen waar je wel controle over hebt aanpakken? Ik kan bepalen hoe en of ik hulp vraag, hoe laat en of ik ga en hoe laat ik weer vertrek.
Zijn er dingen die ik nog zou kunnen doen om invloed te hebben op de situatie? Ik zou iemand kunnen bellen terwijl ik in de auto zit of terwijl ik van de auto naar huis loop.
Zijn er acties die ik later nog zou kunnen uitvoeren als dat nodig zou zijn? Ik kan de politie bellen als ik me onveilig voel.
Zijn er oplossingen die niet meteen voor de hand liggen? Ik zou iemand kunnen ophalen van huis en samen naar het feest kunnen gaan. Of een podcast opzetten in de auto die me afleiding geeft.
Wat zou iemand anders doen in mijn situatie? Vragen of iemand op het feestje me van en naar de auto kan brengen.
Wat zou een goede stap zijn om als eerste te ondernemen? Vragen of iemand op het feestje met me mee kan lopen naar en van de auto en als dat niet ka, iemand vragen of ik diegene even mag bellen terwijl ik loop.
Door dit meerdere keren te doen heb ik meer geleerd om mijn emoties te valideren, na te denken over welke gedachten kloppend zijn en om het heft in eigen hand te nemen en oplossingen te bedenken.
Na veel oefenen gaat het bij mij nu meer zo:
Ik ga niet.. ik ga wel.. ik weet het niet.. ik voel me bang…………… Oh hee, ik voel me bang. Ik voel het in mijn buik. Het is ook begrijpelijk dat ik het eng vind. Maar zijn er aanwijzingen of feiten dat er echt gevaar is? Als een vrouw in de nacht over straat ben je ook wat kwetsbaarder en ik vind dat nou eenmaal erg spannend gezien mijn verleden. Wat zou me kunnen helpen? Misschien een podcast aanzetten, iemand bellen of vragen of iemand even met me naar de auto loopt. Ja, dat lijkt me een fijn idee. Ik voel angst, maar ik voel ook grip. Ik voel me klaar om de uitdaging aan te gaan en ik heb zin in het feestje.
Hierbij nog een samenvatting:
De angst valideren.
Angst waarschuwt je, wees daar dankbaar voor.
Voel waar de angst zich in je lijf bevindt. Zo laat je de angst weten: Ik heb je opgemerkt!
Wees opbouwend in hoe je tegen jezelf praat. Zelfkritiek maakt je alleen maar angstiger.
Is er begrip voor de overmatige angst vanuit ervaringen in je verleden of door bepaalde gevoeligheden?
Wat zijn de omstandigheden?
Zijn er echte aanwijzingen voor je zorgen?
Wat is er feitelijk gezien aan de hand?
Waar heb je geen controle over?
Waar heb je wel controle over?
Oplossingen zoeken.
Hoe kun je de dingen waar je wel controle over hebt aanpakken?
Zijn er dingen die ik nog zou kunnen doen om invloed te hebben op de situatie?
Zijn er acties die ik later nog zou kunnen uitvoeren als dat nodig zou zijn?
Zijn er oplossingen die niet meteen voor de hand liggen?
Wat zou iemand anders doen in mijn situatie?
Wat zou een goede stap zijn om als eerste te ondernemen?
Wil je deze vragen niet vergeten en bij de hand hebben wanneer je ze nodig hebt? Hieronder vind je een digitale of fysieke versie van de vragen.
Natuurlijk is iedere dag en iedere situaties anders, maar mijn ervaring is dat deze drie stappen echt kunnen helpen bij overmatige angst. Ik hoop dat deze stappen jou ook kunnen helpen. Weet dat je echt niet de enige bent die last heeft van overmatige angst. En als het soms even niet lukt is dat ook oké, dat gebeurt mij ook weleens. Houd moed lieve jij, laten we samen blijven oefenen.
Genoemde links.
Hieronder nog de links die ik eerder noemde.
Liefs en onthoud,
"Soms doet wankelen wonderen."
Tessa
Comments